GRADSKA KUĆA – projekti 1874; 1885; 1889; gradnja 1893-1894.
U dugoj istoriji gradnje novosadske Gradske kuće pisano je u više navrata. Delimično su raspravljani problemi oko protivljenja srpskih političara da se nova gradska uprava gradi na glavnom gradskom trgu. Objekat je detaljno i iscrpno opisan i u većini tehnički snimljen (35). Ipak, zgrada Magistrata (Gradska kuća) svojom istorijskom, umetničkom i zanatskom vrednošću, te ukupnim značajem za grad zaslužuje pravu istorijsko-umetničku monografiju.
Još od 1869. kada je osnovan Odbor za gradnju nove Varoške kuće (Rathaus, Varoshaz) gradnja novog sedišta Magistrata bila je gorući građevinski problem gradskih vlasti. U budimpeštanskom Državnom arhivu sačuvan je plan za izgradnju Gradske kuće koji je 28. jula izradio varoški inženjer Lazar Urošević. Za istoriju arhitekture najznačajniji momenat ovog četvrtvekovnog istorijata gradnje su periodi između 1873-1874, kada je organizovan manji, interni konkurs za podizanje gradskog zdanja; potom zvanični konkurs, raspisan 1855. u kome su mogli učestvovati svi graditelji Monarhije, koji je ujedno bio i prvi takve vrste i odziva na ovim prostorima. I na posletku, sam proces gradnje koja je posle dugih priprema trajala relativno kratko, oko dvadeset meseci.
1873. godine Odbor za gradnju je od Molnara otkupio planove za sumu od 400 forinti (39). Nemamo podataka kako je izgledao prvobitni Molnarov plan koji je izgradio kao već zreo graditelj krajem pete decenije života. Međutim, rasplamsala borba oko položaja buduće zgrade Magistrata sa, već na početku prisutnom nacionalnom i političkom pozadinom, odlagala je konačne pripreme za gradnju. Preuzimajući obrazac iz većih gradova Monarhije novosadska gradska uprava je preko Odbora za gradnju, a pridržavajući se gradskih odredbi početkom 1885, organizovala javni konkurs na koji su prispela 32 rada (40). Konkursni radovi primani su pod šiframa. Najzapaženije su prošli projekti budimpeštanskih arhitekata i graditelja koji su bili i najmnogobrojniji. Bilo je i domaćih graditelja. Izložba prispelih radova održana je maja iste godine u velikoj dvorani starog Magistrata (42).
Pošto komisija nije odabrala ni jedan od prispelih radova kao konačni (izvođački) projekat, predloženo je da se prva trojica autora pozovu da zajedno sačine nov projekat zajedno sa arhitektonskom komisijom izabranom od grada. Kako komisija nije bila u mogućnosti da ponovo organizuje izradu planova sa učesnicima konkursa, odlučeno je da se ipak odaberu Molnarovi planovi, s tim da se na osnovu konkursnih iskustava planovi poprave i doteraju. Molnar je popravke uradio vrlo brzo i o tome obavestio Odbor (43). Zvanična odluka je donesena već u jesen 1885, kada je objavljeno da je „Varoški odbor poverio izradu planova kao i nadzor samog zidanja ovdašnjem arhitekti Đerđ Molnaru za ukupnu sumu od 300 forinti“ (43).
Gradska kuća je, pored Katoličke crkve, najmonumentalnija građevina u Novom Sadu s kraja XIX veka. Podignuta u kitnjastom stilu eklekticizma na pravi način je odražavala stanje duha gradskog stanovništva s kraja veka i u isto vreme ona je sublimirala sve stilske zakonitosti ondašnjeg srednjeevropskog graditeljstva. Otuda i sličnost sa gradskim upravnim zgradama podizanim u drugoj polovini XIX veka širom Austrougarske monarhije (na pr. Grac). Molnarov eklektički pristup rezultat je konkursa na kome se mogao upoznati sa rešenjima drugih arhitekata, prvenstveno prestoničkih. Već ostareli graditelj pred sobom je još imao da dovrši svoj po projektantskom umeću i volumenu najveći graditeljski poduhvat, zgradu katoličke crkve.