Filip Šmit (Novi Sad, 1894- Nemačka, 1989) rođen je novosadskoj graditeljskoj porodici. Otac Jakob, zidarski majstor i građevinski preduzimač bio je aktivan u periodu od 1916 do 1925. kada ga nalazimo u arhivu Magistrata. Filip Šmit je studije arhitekture započeo u Budimpešti da bi posle I svetskog rata školovanje okončao u Berlinu. U Novi Sad Šmit se vraća 1921, a kao ovlašćeni graditelj u gradskom registru zaveden je 1923. godine. Na početku karijere gradio je manje porodične kuće u novim novosadskim naseljima i kao izvođač radova uglavnom gradio za projektante L. Dunđerskog i Đ. Tabakovića. Sa arh. L. Dunđerskim sarađivao i na projektima više objekata, posebno je to uočljivo na zgradi Produktivne berze (danas Galerija Matice srpske) koje dosta podsećaju na neke Šmitove objekte. Tokom četvrte decenije Šmit je projektovao veći broj stambenih višespratnica i privatnih vila od kojih se ističe vila Ajkman podignuta za novosadskog industrijalca 1933. godine. Šmit je gradio industrijske objekte u Novom Vrbasu (fabrika šećera, 1930) i Beočinu gde je u periodu od 1931. do 1933. za fabriku cementa podigao više objekata, upravnu zgradu, mlin i skladište za klinkere. Od javnih objekata Šmit je podigao zgradu „Habaga“ koja je bila središte predratne nemačke zajednice u Novom Sadu. Zgrada je znatno nastradala u bombardovanju grada na kraju II svetskog rata. Šmit je kao svestrani graditelj projektovao i za vojsku (zgrada vazduhoplovnog puka u Kraljevu, danas Arhiv). Za potrebe mađarske reformatorske crkve (kalvinista) tokom 1930. podigao je hram na Telepu u stilu savremene nemačke sakralne arhitekture. Rana graditeljska dela arh. Filipa Šmita odlikuju se osobenom upotrebom ukrasnog repertoara bliskog eklekticizmu. Posle 1930. Šmit uglavnom gradi u modernom, internacionalnom stilu. Nakon rata, zajedno sa čitavom nemačkom zajednicom, napustio je rodni grad. O njegovom posleratnom životu i radu nema podataka.