Vladimir Nikolić (Senta, 13. VI 1857 – Sremski Karlovci, 5. III 1922) jedan je od najvećih srpskih arhitekata XIX i početka XX veka koji je rođen i delovao na području Vojvodine. Rođen je u Senti, a gimnaziju je pohađao u Pančevu i Mariboru. Studije arhitekture završio je na Politehnumu u Beču gde ostaje do 1884. godine. Na poziv Ministarstva građevine Kraljevine Srbije prelazi u Beograd. U desetogodišnjem boravku u srpskoj prestonici kao arhitekta Ministarstva građevine projektovao i izveo više školskih zgrada i gimnaziju u Leskovcu, koja je srušena za vreme II svetskog rata.
Na poziv patrijarha Georgija Brankovića dolazi u Sremske Karlovce u kojima će boraviti do kraja života. U Sremskim Karlovcima je projektovao i podigao neke od najveličanstvenijih građevina: Patrijaršijski dvor (1892-1894), neorenesansnu kuću porodice Ćirić (1894), zgradu Bogoslovskog seminara (1900-1902), zgradu Narodnog fonda – Bogosloviju (1900-1902), Stefaneum (1903), porodičnu kapelu Nikolić sv. Katarine na Čeratskom groblju (1905) i zgradu osnovne škole (1913). Tokom 1909-1910. Nikolić je izveo prepravku fasade Saborne crkve čime je, kako je tad komentarisano, uklonjen nesklad između renesansne zgrade Patrijaršijskog dvora i barokne crkve.
U Novom Sadu Nikolić je takođe projektovao i izveo više monumentalnih građevina. Pozorište Dunđerskog bio je prvi Nikolićev izveden projekat. Građeno je između 1892. i 1895, u neorenesansnom stilu. Pozorište je izgorelo u požaru 23. januara 1928. Tokom 1897. za porodicu Jovanović vrši rekonstrukciju i dogradnju kuće na uglu ulica Pašićeve i Grčkoškolske. Srpsku veliku gimnaziju, danas Zmaj Jovinu, Nikolić je posle niza problema, projektovao 1899. Vladičanski dvor (1901) sledeći je Nikolićev uspešan projekat, ovog puta ostvaren kao eklektička kompilacija stilova, što je jedinstveno u njegovoj karijeri. Ostale Nikolićeve zgrade, novosadske i karlovačke, stilski su jasnije definisane primenom skoro isključivo neorenesansnog ukrasnog programa.