Veća naseljena mesta na području Vojvodine bila su jasno urbanizovana tokom XVIII veka, posebno u njegovoj drugoj polovini kada veća naselja: Novi Sad (1748), Subotica (1749), Sombor (1779), dobijaju status slobodnih kraljevskih gradova (Regiae liberaeque civitatis). Većina vojvođanskih gradova već je u to vreme dobila uobličeni izgled, bar kada se radi o njihovim središnjim delovima. Davanje privilegija gradovima značilo je u isto vreme protivtežu feudalnom selu i jačanje gradske privrede, te stvaranje povoljnijih uslova za dalje napredovanje zanatstva, trgovine i građevinarstva koje je bilo tek u povoju. Formalno i suštinsko formiranje vojvođanskih gradova u celini pripada periodu XVIII veka. Za stvaranje gradova značajni procesi su bili stalna demografska pomeranja, kolonizacije i nacionalne borbe iz čijih se tokova izdvajala multinacionalna građanska klasa kao nosilac razvoja i prosperiteta doprinevši tako da gradovi ponesu mnoga graditeljska obeležja srednjoevropskih sredina.
I na teritoriji današnje Vojvodine XIX vek doneo je znatne promene na području arhitekture i graditeljstva. Posebno u drugoj polovini XIX veka vojvođanske prostore zapljusnuo je proces urbanizacije i rane industrijalizacije, te rađanje nove, ekonomski solidnije građanske klase koja je bila, uz ojačane i centralizovane državne institucije i crkvu, ključni poručilac novih objekata i kao klijent glavni generator potreba, ukusa i stilova. Ipak, preovladavale su državne i crkvene porudžbine. Naravno, domaća arhitektura XIX veka nije ni izdaleka izrodila toliko stilskih varijanti niti raznolikosti graditeljskih filozofija kao što je to slučaj u zemljama Zapadne i Istočne Evrope. Naš XIX vek je u arhitekturi bio pragmatičan, jednostavan, po broju objekata malobrojan, na trenutke kvalitetan i do poslednje decenije ne previše originalan. Sve je to rezultat, pre svega, skromnog stepena razvoja društvenih odnosa, te nedostatka školovanih domaćih arhitekata i graditelja, ali i izostanka većeg obima gradnje. Građevine, stambene kuće, javne zgrade i hramovi raznih konfesija podizani su uglavnom u eklektičkoj mešavini neostilova do pred sam kraj XIX veka kada je novi stil mađarske arhitekture secesije postao najpopularniji u arhitekturi gradova Vojvodine.
U poslednjoj deceniji XIX i početkom XX veka Vojvodina je umnogome izmenila svoj izgled isključivo poljoprivrednog regiona i žitnice srednje i zapadne Evrope. U tom periodu Podunavlje je zahvatila pozna industrijalizacija koja se, između ostalog, manifestovala podizanjem fabrika za preradu poljoprivrednih proizvoda i većim prilivom stanovništva u već urbano oformljene gradove. Većina kapitala, ulagana u privredu Vojvodine, bila je nemačkog i mađarskog porekla sa Bečom i Budimpeštom kao centrima finansijske moći ondašnje države. To je doba kada nastaje i nešto krupniji domaći kapital koji zahteva veća ulaganja i investicije. Vreme je to i nešto življe i organizovanije graditeljske aktivnosti na području Vojvodine kako još uvek malobrojnih domaćih graditelja i zidarskih majstora, tako i arhitekata iz prestonice Monarhije. Vlasti su kod budimpeštanskih arhitektonskih biroa uglavnom poručivale projekte za javne zgrade, bolnice, škole i upravne zgrade, koje su poslednjih decenija XIX i početkom XX veka građene u južnim delovima države. Nadolazeće ratne nedaće potpuno su zaustavile razvoj graditeljstva na području Vojvodine i Novog Sada, dok će u narednom periodu, između svetskih ratova, građevinarstvo doživeti svoj novi procvat. Odmah posle završetka I svetskog rata i ujedinjenja u novu državu – Kraljevinu Srba, Hrvata i Slovenaca, a potom i Kraljevinu Jugoslaviju – u Novom Sadu se nije puno gradilo. Grandiozni objekti, javne i privatne palate u stilu mađarske secesije već su bili podignuti u vremenu između 1900. i početka I svetskog rata. Tek sredinom treće decenije u gradu niču i prve javne zgrade kao produkt prvog urbanističkog plana iz 1921.
Grad Novi Sad je svoj novi procvat doživeo krajem treće i početkom četvrte decenije XX veka pretvaranjem u kulturno i društveno središte nove Dunavske banovine (1929) postavši tako jedan od manjih centara nove državne zajednice, pored Beograda, Zagreba, Ljubljane i Sarajeva. Novi Sad od tada ima svoje graditelje i arhitekte koji su ostavili niz značajnih i vrednih objekata, a neki od njih i čitave arhitektonske opuse koje možemo posmatrati kao jedinstvene stvaralačke karijere. Do 1925. podignuto je nekoliko novih fabričkih postrojenja i znatno su proširene putnička i teretna železnička stanica. Tih godina otpočinje izgradnja više perifernih prizemnih naselja i višespratni Mali Liman, nastao kao proširenje gradskog centra prema Dunavu. Svi objekti, javne i stambene namene, podignuti do kraja te decenije bili su pod znatnim uticajem poznosecesijskog koncepta gradnje, ali i raznih istoricističkih neostilova koji su još suvereno vladali arhitektonskim izrazom perifernih evropskih regija. Prava moderna arhitektura u gradu započinje pojavom Lazara Dunđerskog i Đorđa Tabakovića u prvim godinama četvrte decenije XX veka, školovanih u Beču, odnosno Budimpešti i Beogradu. U narednih nekoliko godina njima se priključuje i niz, takođe u inostranstvu školovanih, arhitekata, koji su za kratko vreme uspeli da izgrade svoj osobeni arhitektonski izraz modernog senzibiliteta. Uvećano bogatstvo pojedinaca, kao i unosan veleposednički posao podizanja najamnih zgrada stvorili su u Novom Sadu uslove za pojavu individualne i kolektivne stambene gradnje koja nije bila limitirana materijalnim sredstvima niti opterećena tradicionalizmom poručioca. U to doba podignute su i neke od najznamenitijih novosadskih građevina koje će ostati arhitektonski simboli Moderne ne samo Novog Sada već i čitave Vojvodine i Srbije.
Vladimir Mitrović